เรามิรู้รกทางทุกย่างก้าว
ต้องผ่านเหน็บขื่นหนาว หนักไฉน
ทั้งเพื่อยากเพื่อเย็บรอยเจ็บใจ
แค่ปวดร้าวหรือหมดไหม้ ปราณประมาณ
เท้าที่ก้าวกรายทางไปข้างหน้า
ก็เพียงต้องยถา อธิษฐาน
ประเมินเท่าเก่าทบประสบการณ์
กับอารมณ์สมสราญ แห่งรื่นรมย์
หวัง กลบขวากยากเมินเกินตระหนัก
โลกคงสวยสมศักดิ์ฤดีสม
กุหลาบโปรยโรยนุ่มปิดหลุมตม
แหละฟ้าครามหรือแอบคม ครึ้มคำราม
หากเราลืมมองล่วงพลังหลัก
ที่ยึดหนักแน่นลงกลางดงหนาม
คอยประคองป้องล้ม ลงหล่มทราม
คือเท้าหลังที่พร้อมตาม มิตรึงตรอง
แม้มิอาจคาดหาอนาคต
แต่อดีตคือทั้งหมด อันมากหมอง
เราจะเรียนรู้เลี่ยงหรือเสี่ยงลอง
คงเท้าสองยังสืบร้าวแหละก้าวไป ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๒๓.๑๐.๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
