ด้วยน้อยวาสนามามิได้
จึงส่งใจมาแทนดั่งแหวนสวม
คนอยู่ไกลใจช้ำต้องสำรวม
หัวใจบวมเบ่งบานเฝ้าบ้านกลอน
เห็นตัวจริงแต่ละคนได้ชนไหล่
ผู้ยิ่งใหญ่วงกวีมิยานหย่อน
เสียดายจังมิได้เจอเผลออาวรณ์
ใจรอนรอนอ่อนไหวอยากใกล้เธอ
“ไพร พนาวัลย์”
ไร้นวมเอ๋ย ทีหลังอย่าลงสระ อ-วม เน้อ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
