.jpg)
ฉันคือหนึ่งละอองฝน
ที่บังเอิญร่วงหล่นแทรกอยู่บนเกลียวหญ้า
ละอองบางเบา
ยามต้องแดดเผาก็หวนคืนสู่ฟากฟ้า
มีความหมายในเพียงชั่วพริบตา
ที่สร้างรุ้งมายาให้ผู้คนตื่นตะลึง
เธอเป็นอีกหนึ่งคนหรือไม่
ที่ชื่นชอบดอกไม้และต้นใหญ่
ซึ่งมอบเงาเป็นที่พึ่ง
ทว่า...เลือกจะเทคอนกรีต
ปกปิดผิวดินไม่เหลือแม้นิดหนึ่ง
จากนั้นก็เป็นสุขคอยพร่ำรำพึง
ตระเวนออกซาบซึ้งกับธรรมชาติ
ที่ขับไล่ไปเอง...
ที่แท้...ที่แท้ก็คือคนไร้หัวใจ
ปิดตาตนเอาไว้เพราะกลัวถูกข่มเหง
ปิดหูด้วย mp3 กระหน่ำเสียงเพลง
ตามสบายเถอะคนเก่ง...ขอให้ตามหาหัวใจเจอ
เธออาจเป็นดังหนึ่งหยาดฝน..ที่หล่นชโลมผืนโลกหล้า
หรืออาจเป็นก้อนเมฆละลานตา..ที่เปลี่ยนรูปทรงเสมอๆ
และอาจเป็นสายรุ้งหลากสี...บนโค้งขอบฟ้าอันพร่าเบลอ
แต่เธอ..ก็ยังคงงดงาม ท่ามกลางความแปรผันของคืนวัน
แม้เมื่อดอกไม้แห่งรุ่งอรุณ โบกไกวร้องเรียก
ฉันก็ได้ยินเสียงเพรียกของเธอทักทายผ่านสายลมคิมหันต์
รับรู้กลิ่นหอมของเธอผ่านบุปผานานาพันธุ์
และสัมผัสเธอได้..ในขณะความฝันอันเลือนราง
โปรดบรรเลงบทเพลงสายธารอีกสักหน
ให้ฉันได้สดับในยามหมองหม่นและอ้างว้าง
ใช่แล้ว-เธอคือสิ่งที่หัวใจตามหาบนหนทาง
ดำรงท่ามความว่างเปล่า..ของดวงใจทุกๆดวง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
