.... มันก็เหมือน-เหมือน กับทุกวัน...
สิ่งที่ต้องทำก็ยังวนเวียนอย่างนั้น...ไม่เปลี่ยนไปไหน
ตื่นเช้า อาบน้ำ แปลงฟัน...กินข้าวเหมือนทุกวัน.....ผ่านไป
เดินเรื่อย-เรื่อยไปทำงานสาย...แย่งคนบนรถไฟฟ้าหายใจ...เหมือนทุกที
...ถึงที่ทำงาน...ก็ทำงาน...
เจ้านายดุ งานเร่งหัวปั่น...เหมือนเดิมแบบนี้
กลางวันทานข้าวหน้าคอมฯ...เพราะงานมันรุมล้อม...เร่งทุกที
กว่าจะเสร็จก็หมดพลังข้าวจี่...เดินลากขาล้อฟรี...กลับบ้านพักกาย...
....ชีวิต...ก็เหมือนทุกวัน...
ฉันยังคงเป็นตัวฉัน...เหมือนเดิมใช่ไหม?
ขาดก็แค่เพียงบางคน...ที่เขารีบลน....ลาจากไป
ลืมคิดว่าอีกคนจะเจ็บแค่ไหน...เมื่อกลับบ้านแล้วต้องเดียวดาย...เพียงลำพัง...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
