บนเส้นทางที่ย่างก้าวปวดร้าวนัก
เพราะความรักล่มสลายกลายเป็นฝัน
ในครั้งแรกเคยบอกว่าร่วมฝ่าฟัน
ใจเธอนั้นเปลี่ยนแปลงไปมิไยดี
ดอกไม้งามยามแรกรักสุดแสนสวย
ชักงงงวยโชคชะตาน่าบัดสี
รักเธอมากจำใจห่างเพียงสามปี
สู่ชายแดนที่ปัตตานีเจ้าเปลี่ยนไป
ทิ้งลูกน้อยสองคนต้องทนทุกข์
น้องสนุกเกษมสำราญสักปานไหน
ตัวพี่ชายต้องขื่นขมตรมทรวงใน
ดอกไม้ร่วงลงดินไป..ไม่กลับมา.
ริน ดอนบูรพา
๙ ต.ค.๕๖
ยลวจี พี่ชาย ถึงไห้หวน
น้องชาวสวน ครวญใคร่ ไร้วาสนา
อัตคัด ขัดสน จนปัญญา
มิเทียมหน้า-ตาพี่ เศรษฐีปาล์ม
ลูกทั้งสอง น้องฝาก ลำบากอยู่
พี่ก็รู้ เริ่มแรก ต้องแบกหาม
ประคองตน ด้นฝ่า กว่าฟ้างาม
มีสักยาม ตามไปเยือน พร้อมเพื่อนชาย
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
