(แต่แปลก!อ๋องฉินรู้ว่ายากจะรอดพ้นความตาย แต่ยังนิ่งสงบ และเอ่ยถามถึงกระบี่หักว่า.......)
-กลอนสุภาพ-
๐โอ้วิชาเช่นนี้ฤทธีย่อม- เกินจะล้อมโดยเหล่าห้าวพหล
แม้ข้าจักหักลงโดนปลงชนม์ ข้าไม่สนตักษัยใครหลีกฤๅ?
๐เพียงข้าเคยโดนบุกกระตุกดาบ เกือบได้อาบโลหิตคนคิดหือ
ลุยมาสองกระบี่และนี่คือ สองคนดื้อหิมะเหินเดินลุยมา
๐พร้อมสามีกระบี่หักยุทธยากต้าน ทวยทหารนับหมื่นยังฝืนฝ่า
หนึ่งนางนั้นต้านทหารโรมรันมา และหนึ่งชาตรีตะลุยยุ่ยทั้งวัง
๐ประจันหน้าเรานี้ไม่มีถอย แม้นยุทธน้อยข้าสู้ดูขึงขัง
กระบี่หักหาญโหมโถมพลัง ยากจะยั้งข้าจะแย่พ่ายแพ้เทียว
๐แต่โอ้!นี่กระบี่หักช่างชักช้า คล้ายละล้าละลังลาญฟุ้งซ่านเขี้ยว
เกือบปลิดชีพฉับฉานประหารเชียว กลับหลีกเลี้ยวหันหลังพังกิจตน!!!????
(ไร้นามบอกบางสิ่งท่านอ๋อง)
๐ท่านอ๋องเอ๋ยเคยครวญกระบวนไหม วิเคราะห์นัยกระบี่หักสักกี่หน
ท่านประเมินหนึ่งชายคล้ายชอบกล คือต่ำจนเกินจินต์กวินทร์วงศ์
๐เขาคนนี้กระบี่หักหนักแน่นยุทธ เยี่ยมยอดสุดจากสามนามระหง
เขาบอกข้าเลิกจ้องคร่าอ๋องลง แล้วบรรจงจารสลักอักษรา
๐คำคำนี้กระบี่หักทักห้ามแผน เลิกคิดแค้นเคี่ยวไฟเพราะ "ใต้หล้า"
เพียงหนึ่งคำล้ำลึกตรึกตรองมา ผ่านเพลาข้าค่อยคล้อยตามคำ
๐จักหักหาญโหดหือกระพือหัตถ์ แลฟาดฟัดเฟี้ยวฟ้าวกี่เช้าค่ำ
แค้นกี่แคว้นแค่นอกยกทัพยำ ก็บ่ทำให้ราษฎร์ปราศเข็ญครวญ
๐พ่ายแล้วแก้แพ้แล้วแค้นกี่แว่นแคว้น ราษฎร์ยิ่งแสนโศกทุกข์ลุกโหยหวน
เห็นเพียงท่านเท่านั้นอันสมควร รวบรวมล้วนหลากเหล่าเข้าหนึ่งเดียว
๐แล้วประชาราษฎรหยุดร้อนเร่า หยุดกระเส่ากระส่ายซมระทมเสียว
แค้นส่วนตัวค่ากี่ชีวีเชียว ราษฎร์นั่นเทียวที่ต้องร้องไห้โฮ
๐รวมดินแดนเป็นหนึ่งถึงสงบ ไร้ซากศพสงครามความโมโห
ดินเดิมมีกี่ก๊กชิงฉกโชว์ หากเศร้าโศกีคลอก็ปวงชน
(อ๋องฉินได้ยินถึงกับน้ำตาคลอเบ้า)
-อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑-
๐เห็นนัยหทัยเรา เฉพาะเขากระบี่ฉล
ศัตรูฉกาจกล คติกลับประทับใจ
๐คนเขาประณามข้า จิตพาละกว่าใคร
โหดหาญะญาณไท้ ผิวะยักษ์ก็ไม่ปาน
๐เพื่อนแท้สิแลเห็น รึก็เป็นริปูพาล
เกิดมาประสาชาญ สขิมีมิเสียชาย
(*ริปู แปลว่า ศัตรู; สขิ แปลว่าเพื่อน)
๐เอ้า!เจ้าประหารชนม์ ดนุคนมิกลัวตาย
เชิญเฉียบกระบี่หมาย อภิฆาตะข้าพลัน
๐โอกาสะครานี้ พิศะที่กระดาษนั้น
อักษรวิเศษอัน อริกวาดกระบี่เขียน
(*พิศ แปลว่า มอง)
(ท่านอ๋องหันหลังให้ไร้นาม เพ่งพิศกระดาษใหญ่แผ่นนั้น ที่เขียนอักษรคำว่า "ใต้หล้า")
๐โอ้!!ยอดกระบวนภาษณ์ และพิลาสประหนึ่งเธียร
"ใต้หล้า" สง่าเที้ยร ทุรภพสงบลง
(*ภาษณ์ แปลว่า การพูด, ในที่นี้แปลโดยนัย หมายถึง ภาษาซึ่งก็คือตัวอักษร, เธียร แปลว่า นักปราชญ์
เที้ยร แปลว่า เทียม, เทียบ; ทุร แปลว่า ยาก ลำบาก ทุกข์)
(ขั้นรายการ, แหะๆๆๆ จะแต่งฉันท์ต่อดีมั้ยเนี่ย ถึงตรงนี้ แม้จะใกล้จบ แต่จะมีสักกี่คนที่ทนอ่านน้อ มีแต่คำบาลี-สันสกฤต)
๐แต่ว่าจะคร่าข้า อปหาระดาบปลง
จากไหนจะคมคง? คตทศบาทผลาญ!?!?
(*อปหาร แปลว่า ขโมย ยึด; คต แปลว่า ถึงแล้ว; ทศ แปลว่า สิบ ทศบาท ก็คือเพลงกระบี่ สิบก้าวในดาบเดียวฉะนั้นแล)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
