๑๔ กันยายน ๒๕๕๖
บ่ายสองโมงเศษ เมฆเริ่มครึ้มและลมพัดแรง
ฉันรีบเขียนบันทึกเวรวันหยุดอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะได้หนีฝนกลับบ้าน
ขี่จักรยานยนต์กลางสายฝนไม่ใช่เรื่องสนุก
นอกจากเปียกปอนแล้วยังอันตราย
โชคดีที่วันนี้ กศน. มาขอใช้โรงเรียนเป็นสนามสอบ
เพื่อนบอกว่ากลับบ้านไปเถอะ
จะอยู่เวรให้เอง
เพราะหลายคนต้องอยู่เป็นกรรมการคุมห้องสอบจนถึงสี่โมงเย็น
เฮร่าถูกจักรยานยนต์ของนักเรียนที่มาสอบจอดปิดทางไว้
โชคดีที่ไม่มีใครล็อกคอรถตามมารยาทของการจอดรถขวางทางคันอื่น
และศิษย์เก่าคนหนึ่งก็เข้ามาทัก
จึงได้อาศัยไหว้วานให้ช่วยเคลื่อนรถให้พ้นทาง
บิดเฮร่ามาได้ประมาณครึ่งทาง
ละอองฝนเริ่มหนาเม็ดจึงตัดสินใจจอดรถเพื่อสวมเสื้อกันฝน
จอดตรงทางเลี้ยวเข้าบ้านคนที่มีหญ้ารกเรื้อ
ชะเง้อดูก็คือบ้านที่มีรูปปั้นไก่ชนอยู่ข้างทางเข้าบ้านจริงๆ ด้วย
ยังคงไม่ได้คำตอบมาจนบัดนี้ว่าบ้านหลังนี้เป็นบ่อนไก่ชนรึเปล่า
ไขกุญแจเปิดเบาะรถยกขึ้น
ในที่เก็บของใต้เบาะฉันจะมีอุปกรณ์ช่างเล็กน้อยเก็บไว้
เผื่อรถมีปัญหาจะได้มีเครื่องไม้เครื่องมือให้คนมาช่วยใช้งาน
และที่ขาดไม่ได้คือเสื้อกันฝนและผ้าเช็ด
บนผ้าขนหนูผืนขาวที่ฉันใช้เป็นผ้าเช็ดรถ
มีตะขาบตัวหนึ่งหมุนตัวไปมาอย่างงงๆ
มันคงสงสัยว่าทำไมที่อับส่วนตัวที่มันเลือกถึงโดนแสงจ้ากะทันหัน
ฉันจับมุมหนึ่งของผ้าเช็ดรถโยนลงบนพื้นถนนทั้งผืน
เอาเสื้อกันฝนในช่องเก็บของขึ้นมาคลี่ออกอย่างระมัดระวัง
กลัวจะเจอญาติพี่น้องของเจ้าตะขาบชุมนุมสังสรรค์กันอยู่
แต่ปรากฏว่าคุณตะขาบเป็นพวกไร้ญาติขาดมิตร
สวมเสื้อกันฝนเรียบร้อยจะเก็บผ้าเช็ดรถเข้าที่
ยกชายผ้าขึ้น
ตะขาบตัวนั้นก็ยังเลือกใช้ผ้าขาวเป็นที่ซ่อนตัวดังเดิม
แต่ฉันไม่กล้าให้มันโดยสารรถกลับบ้านด้วยกัน
จึงใช้วิธีสลัดมันลงจากผ้า
คุณตะขาบรีบเลื้อยเข้าไปมุดใต้ใบไม้หนาสีเขียวอ่อนใบหนึ่งซึ่งตกอยู่ใกล้ๆ
คงถูกลมแรงพัดมา
ฉันพับผ้าเช็ดรถเก็บเข้าใต้เบาะ
ขี่เฮร่ากลับบ้านท่ามกลางสายฝน
นึกขอโทษคุณตะขาบอยู่ในใจที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องหลงทางอยู่กลางป่า
หวังว่าคุณตะขาบคงจะดูแลตัวเองได้นะ...
เพรางาย มณีโชติ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
