งามเด่นเพราะแวะเวียน รดน้ำ
สูงตระหง่านตะเคียน ตะแบก
พิศเพ่งแลเลิศล้ำ จึ่งชี้ชวนชม*
พันทอง
พี่ว่า.. น้องพันแต่งโคลงบทนี้ได้ถูกต้องแล้ว
โดยยึดแบบบรรพกวี ตามที่คุณพรายม่านยกตัวอย่าง
หรือแม้แต่กวีกวีรัตนโกสินทร์ อาจารย์เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ก็ใช้ค่ะ
๑.ล่องสะเปาเข้าติด ตามโคม
โสมส่องคันฉ่องโฉม ฉาบน้ำ
ผางประทีปประยิบโลม ลอยพักตร์
ลอยปะอุระช้ำ ช่วยรู้ใจประสงค์
("ลอยกระทง" - คำหยาด)
๒. เดือนลอยขึ้นทิวฟ้าขึ้นมาแล้ว
ประกายแพรวพราวระยับจับกระแส
ไกลแสนไกลในสายหมอกระลอกแร
เรืองร่างแหหิ่งห้อยพร้อยไม้น้ำ
ในดงดึกลึกเร้นเห็นทิวเขา
เป็นเงาเงางำทับชระอับอ่ำ
หมู่ยางยูงยืนซึมอยู่ครึ้มคล้ำ
ยะเยียบฉ่ำเฉียบหนาวอยู่ราวไพร
("คืนหนึ่งในแควน้อย" - คำหยาด)
อีกบทหนึ่ง ของ อังคาร จันทาทิพย์ (กวี รางวัลนายอินทร์อะวอร์ด ปี ๒๕๕๔)
จากเรื่อง นาค : ตำนานแม่น้ำโขงอีกร้อยปีถัดไป...
จากฟ้าสูงต้นสาย สุดปลายน้ำ
การค้างำครอบเงื่อนไขไม่หยุดหย่อน
ทุนสะเทือนเคลื่อนฐานรุกธารสะท้อน
ความยอกย้อนแผ่ขยายทลายทะลวง
ตัวอย่างข้างต้นนี้ พอจะตัดสินไดัหรือไม่ว่า.. ใช้คำว่า น้ำ ส่งสัมผัส และรับสัมผัสด้วยคำว่า ล้ำ
พี. พูนสุข
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
