(เหตุการณ์ที่๓ ถึงคิวพยาบาลห้องฉุกเฉินแล้ว^^)
๐เสียงร่ำลือลามทั่วหัวระแหง สองผีแผลงใครเผลอย่อมเหวอหลอน
ความหวาดกลัวรุกรานโรง'บาลร้อน ลงเวรนอนรึขึ้นเวรเน้นเพื่อนพา
๐สองคนส่งหนึ่งคนถึงบนตึก ส่งเวรดึกกลับคู่พอดูกล้า
หากไปส่งคนเดียวเดี๋ยวกลับมา ย่อมคาดว่าอาจมีผีพาเดิน
๐ทุกตึกเขาเข้าใจในเหตุผล ตละคนคอยช่วยด้วยฉุกเฉิน
จึงร่วมมือร่วมใจไม่หมางเมิน ก็เผชิญมรสุมทุกมุมซอย
๐ผ่านเพลาห้าวันที่บั่นจิต ค่อยคลายฤทธิ์ผีเพื่อนมาเยือนบ่อย
พอเพลิดเพลินเดินขำบ่สำออย มีไม่น้อยไปเดี่ยวไม่เกี่ยวใคร
๐หนึ่งนงคราญวิกาลลุกเวรฉุกเฉิน ดุ่มดุ่มเดินเดี่ยวโดดบ่โอดไห้
สองร้อยเมตรเหมือนมีชาตรีใด มาเดินใกล้ชวนคุยชะอุ๋ย!ฮือ!
๐แล้วเธอก็ขอเหวอพักตร์เจ่อเจื่อน มิมีเพื่อนพอประทังจะยั้งหรือ
เธอย่อมวิ่งเกียร์ห้าแกว่งฝ่ามือ มืดตึดตื๋อแต่ตากลับจ้าทาง
๐ถึงตึกแล้วร้องลั่นฉันโดนแล้ว "โอ้แม่แก้วผีใกล้ใจก็ฮ่าง"
หน้านงซีดเซียวสั่นมิทันจาง ข้อยขอบ้างเพื่อนเดินอย่าเมินตนฯ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
