นั่งเขียนกลอน คนเดียว เปลี่ยวใจแสน
คนไร้แฟน อย่างเรา เขาไม่หัน-
มาเหลียวแล เล็งร่าย หมายสัมพันธ์
จึงจาบัลย์ วันผ่าน นานเกินไป
ตั้งแต่เช้า ยันสาย ส่ายตาจ้อง
ไยไม่มอง ปองบ้าง เกินร้างไหว
สี่ชั่วโมง แล้วหนา ยอดยาใจ
เงียบเหมือนไร้ วี่แวว ไม่แคล้วตรม
อุราหมอง หมางหม่น ปนความเศร้า
ไม่บรรเทา เขาหน่าย วุ่นวายขม
อยู่หนใด หนอนั่น หวั่นติดลม
หรือพระพรพม กลั่นแกล้ง แสร้งให้คอย
เกินเวลา นาที ที่ลิมิด
จะลิขิต ใจใหม่ มิให้หงอย
ฝากคำกลอน ร่อนไป ในดงดอย
หากเธอปล่อย คราวนี้ มีเลิกลา
พันทอง
๑๒/๑๐/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
