ในป่า พนาวัลย์
ล้วนสีสัน หมู่พันธู์ไม้
พะยอม หอมยวนใจ
ต้นสูงใหญ่ ในพงพี
ออกดอก บานหน้าแล้ง
พวงแรกแยง ขาวจริงนี่
กลิ่นเย้า ภุมรี
ให้บินรี่ ชี้ชวนชม
ลำดวน ควรค่ายิ่ง
เอนไหวอิง กิ่งงามสม
โน้มเอียง เพียงโดนลม
เคยก้มเก็บ แม่เหน็บมวย(ผม)
บัดนี้ ไม่มีแล้ว
ไร้สิ้นแนว แววผมสวย
สิ้นแม่ แดมอดม้วย
ยังสลัก รักไม่จาง
ไข่เน่า ไม่เข้าท่า
ชื่อนี้หนา พาเหินห่าง
ใครตั้ง ให้หนอนาง
ช่างไม่สม ขมเหลือใจ
ดอกสวย สำรวยนัก
เคยหยิบหัก กิ่งปักใส่
แจกัน ของทรามวัย
เหลืองวิไล หาใดปาน
เข็มขาว คราวส่งกลิ่น
ชื่นชีวิน จินต์ซาบซ่าน
ตะแบก ม่วงอมคราม
ชมพูด้วย สวยนักเชียว
ดอกคูณ พูนเพิ่มห้อย
เหลืองดั่งสร้อย ร้อยคอเกี่ยว
สิ้นหวัง นั่งคนเดียว
ป่าไม้เขียว เราเปลี่ยวใจ
พันทอง
๓/๐๘/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
