ดุเหว่าแว่ว วันวาน ขับขานแผ่ว
เคยเจื้อยแจ้ว จากจวน ครวญใฝ่หา
หลงดงดอย คล้อยค่ำ ช้ำอุรา
หลงพนา ไพรพฤกษ์ นึกหวั่นเกรง
มืดค่ำลง ลางเลือน เตือนใจหวั่น
หนาวเหน็บนั้น สั่นทั่ว กลัวจะเคว้ง
ส่งเสียงใส ในป่า น่าวังเวง
ไร้บรรเลง เพลงพิณ ถิ่นบ้านไพร
มาโดดเดี่ยว เดียวดาย ฟูมฟายเหลือ
เห็นเงาเสือ ตะคุ่ม พุ่มไม้ไหว
โอ้อกเอ๋ย เผยออก บอกความใน
วังเวงใจ สุดท้อ ทรมาน
ดุเหว่าหลง รวงรัง ฟังแล้วเศร้า
คล้ายตัวเรา หลงรัก เขาหักหาญ
จะกลืนกล้ำ น้ำข้าว อกร้าวราน
เกินจักทาน ทนไหว ไร้เรี่ยวแรง
พันทอง
๑๕/๐๗/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
