ป่าโกงกาง ต่างปลูก คอยลูกหลาน
นับแต่กาล นานเนิ่น เกินหลีกหนี
แหล่งอาศัย ของสัตว์ จัดว่าดี
มาบัดนี้ ว่างเปล่า เศร้าลำเค็ญ
เกือบไม่เหลือ ไม้ไว้ ให้ศึกษา
หอยปูปลา ตายหมด สลดเห็น
พายุพัด กัดเซาะ เลาะชายเลน
ทุกเช้าเย็น ต่างพบ ประสบเจอ
มาเถิดหนอ ช่วยกัน หมั่นรักษา
มาปลูกป่า ชายเลน เช่นเสนอ
คนละต้น สองต้น สุขล้นเออ
ปลูกให้เกร่อ แสมดำ อย่าทำลาย
พันทอง
น้องไม่บอกว่าแต่งกี่บทพี่ก็แต่งให้เท่านี้แล้วกันจ้า
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
