แขนทั้งสอง ยังรอ ขอไออุ่น
หวังจากคุณ ปันใจ แต่คอยเก้อ
อ้อมแขนแสน ว่างเปล่า เท่าที่เจอ
ฝันละเมอ เพ้อไป ไกลความจริง
อยากโอบกอด สักหน เช่นคนรัก
ใจเธอแสน แน่นหนัก ทนเฉยนิ่ง
ชืดเย็นชา เมินหมาง วางรักทิ้ง
หัวใจหญิง ที่รัก เริ่มผันแปร
แขนทั้งสอง ยังรอ ไม่ท้อถอย
ใจเฝ้าคอย ไออุ่น คุณฝากแผล
ยังเพ้อฝัน สักวัน ชายตาแล
รักแบบไร้ ข้อแม้ มุ่งมั่นรอ
อดทนคอย ตั้งตา มาเนิ่นนาน
หวังดอกรัก เบ่งบาน กิ่งก้านช่อ
รักมากมาย คงให้ ไม่เพียงพอ
ต้นรักเป็น ดอกท้อ รอวันตาย
แขนสองข้าง ว่างมา กี่คราหน
ดวงกมล ทนท้อ รอจนสาย
เมื่อก่อนนั้น สองเรา เนาแนบกาย
เธอหนีหาย คล้ายหลบ ไม่พบเจอ
แขนเธอจึง ได้ว่าง ลงอย่างนี้
คนเคยที่ พร่ำพรอด กอดกันเอ่อ
ไม่มีแล้ว ดังเก่า เหงาจริงเออ
คิดถึงเธอ แต่ไม่กล้า กลับมาเยือน
ยินคร่ำครวญ หวนหา อุราฉัน
ยิ่งหวาดหวั่น สั่นคลอน นอนปนเปื้อน
น้ำตาหลั่ง พรั่งพราย หลายขวบเดือน
รักแรมเลือน เคลื่อนคล้อย ลอยจากไป
ต้นรักหนอ โดดเดี่ยว จึงเหี่ยวเฉา
โดนใครเขา เผาผลาญ นานแค่ไหน
จากดอกรัก เป็นดอกท้อ หนอทำใจ
ก้านกิ่งใบ แห้งหมด สลดจินต์
พันทอง
๒๓/๐๖/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
