นั่งร่ำไห้ ปลายสวน จวนใกล้พลบ
เสียงเขียดกบ อืดอาด หวาดผวา
เงาตะคุ่ม พุ่มไม้ แกว่งไปมา
เหลียวซ้ายขวา พาหวั่น กายสั่นเทา
ฝนตกพรำ ซ้ำปอน เปียกฟอนเฟะ
กายเละเทะ แฉะเฉอะ เปรอะผมเผ้า
อยากกลับบ้าน หวานชื่น คืนเรือนเรา
ห่วงหรือเปล่า เล่านี่ ที่หายมา
แต่ก่อนนั้น ฉันงอน เธออ้อนห่วง
กาลเลยล่วง ช่วงนี้ มิมีค่า
มิมาง้อ เหมือนเก่า เหงาอุรา
รู้ไหมหนา หนาวจัง ทนนั่งคอย
เสียงเขียดกบ อืดอาด หวาดผวา
เงาตะคุ่ม พุ่มไม้ แกว่งไปมา
เหลียวซ้ายขวา พาหวั่น กายสั่นเทา
ฝนตกพรำ ซ้ำปอน เปียกฟอนเฟะ
กายเละเทะ แฉะเฉอะ เปรอะผมเผ้า
อยากกลับบ้าน หวานชื่น คืนเรือนเรา
ห่วงหรือเปล่า เล่านี่ ที่หายมา
แต่ก่อนนั้น ฉันงอน เธออ้อนห่วง
กาลเลยล่วง ช่วงนี้ มิมีค่า
มิมาง้อ เหมือนเก่า เหงาอุรา
รู้ไหมหนา หนาวจัง ทนนั่งคอย
"ดิน"
ฝากรักไปให้นกรีบผกผิน
ปลอบใจจินต์ถวิลเศร้าหมดเหงาหงอย
ด้วยไกลห่างต่างแคว้นสุดแดนดอย
เกินเรียงร้อยถ้อยวอนฉะอ้อนคำ
มิเคยลืมดื่มด่ำยังจำได้
หอมละไมในยามชิดงามขำ
จนเดี๋ยวนี้พี่ยังรื่นชื่นประจำ
ตกคืนค่ำย้ำวิญญาณ์ยิ่งอาวรณ์
เช็ดน้ำตายาใจอย่าไหลร่วง
ยังเต็มทรวงห่วงใยในสมร
มินานนักจักกลับรับบังอร
มาร่วมหมอนนอนข้างเหมือนอย่างเคย...
-บูรพาฯ-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
