ครั้งแรกที่พบกันนั้นเร่งรีบ
เวลาบีบบังคับให้จับนิ่ง
เมื่ออยู่กันนานล่วงเฝ้าท้วงติง
หัวใจวิ่งเวียนวนกับคนไกล
รักด้วยความสงสารจึงผ่านผิว
ทุกอย่างปลิวลิ่วล่องจนหมองไหม้
ทัศนคติปริแยกผิดแผกไป
รสนิยมข่มใจยามใกล้เคียง
ยามอยู่ใกล้ไร้สุขมันทุกข์หนัก
จึ่งประจักษ์รักข้าไม่น่าเสี่ยง
กับคนไกลใจมั่นฝันร่วมเตียง
จึงรู้ว่าลำเอียง..รักเพียงเธอ
“ไพร พนาวัลย์”
ฉันรักเธอมั่นแม่นแน่นดวงจิต
แต่เธอคิดสงสารเท่านั้นเหรอ...?
เยื่อใยยางลางเลือนเหมือนพร่าเบลอ
เพราะมีเธอเพียงตัว...ไร้หัวใจ...
ความสงสารเก็บคืนอย่าฝืนต่อ
ฉันหม่นท้อทรมาน ...มานรู้ไหม
ทราบข่าวจริงยิ่งช้ำจำต้องไป
ขอลาไกล...ให้เธอคืน...ชื่นเขาครอง
แต่เธอคิดสงสารเท่านั้นเหรอ...?
เยื่อใยยางลางเลือนเหมือนพร่าเบลอ
เพราะมีเธอเพียงตัว...ไร้หัวใจ...
ความสงสารเก็บคืนอย่าฝืนต่อ
ฉันหม่นท้อทรมาน ...มานรู้ไหม
ทราบข่าวจริงยิ่งช้ำจำต้องไป
ขอลาไกล...ให้เธอคืน...ชื่นเขาครอง
ก้อย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
