ครั้งแรกที่พบกันนั้นเร่งรีบ
เวลาบีบบังคับให้จับนิ่ง
เมื่ออยู่กันนานล่วงเฝ้าท้วงติง
หัวใจวิ่งเวียนวนกับคนไกล
รักด้วยความสงสารจึงผ่านผิว
ทุกอย่างปลิวลิ่วล่องจนหมองไหม้
ทัศนคติปริแยกผิดแผกไป
รสนิยมข่มใจยามใกล้เคียง
ยามอยู่ใกล้ไร้สุขมันทุกข์หนัก
จึ่งประจักษ์รักข้าไม่น่าเสี่ยง
กับคนไกลใจมั่นฝันร่วมเตียง
จึงรู้ว่าลำเอียง..รักเพียงเธอ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
