หัวใจพเนจร
ยอดรัก....คงจักสิ้นสุดชะตากรรมของเราแล้วกระมัง
อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นแลอบอวลรัญจวนด้วยละอองไอเสน่หา
ครานี้คงจักเป็นนาทีสุดท้าย.....
คือจุดสิ้นสุดของคำว่าเรา
แต่ทว่ามันคือจุดเริ่มต้นของคำว่า ลา...
ก่อนหน้านี้ดวงชีวีของฉันนั้นระหกระเหินร่อนเร่วเนจรเซซัง...
มาแต่หนไหนอันไกลโพ้น หากแต่ความอ่อนโยนในความรัก
ชักนำให้เรามีปรารถนาร่วมกันมีดวงหฤทัยแลลมหายใจเดียวกัน...
แต่แล้วใครบางคนนั้นโหดร้ายยิ่งนัก เขากำกับขีดเขียนชะตาชีวิตฉันและชีวิตเธอ
ให้หมดสิ้นความปรารถนานั้นสำหรับเรา
ไม่มีคำว่าเราอีกแล้ว ที่รัก
ขณะนี้ฉันกำลังจะเดินไปไกลเพื่อกลับไปในที่ที่ฉันมิเคยจากมา
คราเงียบเหงาเหว่ว้าเหน็บหนาว ฉันคงจักรำลึกถึงเธอ
และฉันคงจะลืมเธอจนมิมีเหลือเสี้ยวธุลีละอองไอในความทรงจำ....เมื่อฉันอยู่ในอ้อมกอด.......
อ้อมกอดของใครคนหนึ่งที่ดวงหฤทัยมีความปรารถนา มีความรัก...เช่นเดียวกับฉัน
เป็นไปได้ว่าจะไม่มีอ้อมกอดของใครที่จะมากอดฉัน การเดินทางของฉันคงไม่มีการสิ้นสุดลง...
จุดสิ้นสุดของคำว่าเรา และ จุดเริ่มต้นของคำว่า ลา ความเจ็บปวด...คงมิได้เกิดขึ้นกับฉันแค่ครั้งเดียว
ฤๅกระนั้นคราบภาพเงาอันเลือนลางที่จืดจางในความทรงจำ
คงจักมีนับเอนกอนันต์จนฉันมิอยากจะรับรู้ถึงเรื่องราวที่ฉันลืม
โอ......ที่รัก ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าดวงใจของฉันจะพเนจรไปถึงไหน
เหมือนบางครั้งฉันนั้นได้พบนิวาสสถานอันเปี่ยมสุขแล้วแต่ฉันก็จากไปบนหนทางอันเปลี่ยวร้างเหว่ว้าและเงียบเหงาอีก
เธอ...ที่รักของฉัน อย่าอาลัยกับหัวใจที่หมายแต่จะร่อนเร่พเนจรดวงนี้เลย...........
บ้าน...บ้านหรือ ? ฉันลืมไปหมดแล้ว
ฉันไม่รู้หรอก ว่าหัวใจดวงนี้มีบ้านหรือเปล่า ?
แต่ฉันก็เสียใจเหมือนกัน...................................
แต่ตอนนี้ฉันชินชาเสียแล้วที่มีหัวใจที่พเนจรเช่นนี้
[/b]ยอดรัก....คงจักสิ้นสุดชะตากรรมของเราแล้วกระมัง
อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นแลอบอวลรัญจวนด้วยละอองไอเสน่หา
ครานี้คงจักเป็นนาทีสุดท้าย.....
คือจุดสิ้นสุดของคำว่าเรา
แต่ทว่ามันคือจุดเริ่มต้นของคำว่า ลา...
ก่อนหน้านี้ดวงชีวีของฉันนั้นระหกระเหินร่อนเร่วเนจรเซซัง...
มาแต่หนไหนอันไกลโพ้น หากแต่ความอ่อนโยนในความรัก
ชักนำให้เรามีปรารถนาร่วมกันมีดวงหฤทัยแลลมหายใจเดียวกัน...
แต่แล้วใครบางคนนั้นโหดร้ายยิ่งนัก เขากำกับขีดเขียนชะตาชีวิตฉันและชีวิตเธอ
ให้หมดสิ้นความปรารถนานั้นสำหรับเรา
ไม่มีคำว่าเราอีกแล้ว ที่รัก
ขณะนี้ฉันกำลังจะเดินไปไกลเพื่อกลับไปในที่ที่ฉันมิเคยจากมา
คราเงียบเหงาเหว่ว้าเหน็บหนาว ฉันคงจักรำลึกถึงเธอ
และฉันคงจะลืมเธอจนมิมีเหลือเสี้ยวธุลีละอองไอในความทรงจำ....เมื่อฉันอยู่ในอ้อมกอด.......
อ้อมกอดของใครคนหนึ่งที่ดวงหฤทัยมีความปรารถนา มีความรัก...เช่นเดียวกับฉัน
เป็นไปได้ว่าจะไม่มีอ้อมกอดของใครที่จะมากอดฉัน การเดินทางของฉันคงไม่มีการสิ้นสุดลง...
จุดสิ้นสุดของคำว่าเรา และ จุดเริ่มต้นของคำว่า ลา ความเจ็บปวด...คงมิได้เกิดขึ้นกับฉันแค่ครั้งเดียว
ฤๅกระนั้นคราบภาพเงาอันเลือนลางที่จืดจางในความทรงจำ
คงจักมีนับเอนกอนันต์จนฉันมิอยากจะรับรู้ถึงเรื่องราวที่ฉันลืม
โอ......ที่รัก ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าดวงใจของฉันจะพเนจรไปถึงไหน
เหมือนบางครั้งฉันนั้นได้พบนิวาสสถานอันเปี่ยมสุขแล้วแต่ฉันก็จากไปบนหนทางอันเปลี่ยวร้างเหว่ว้าและเงียบเหงาอีก
เธอ...ที่รักของฉัน อย่าอาลัยกับหัวใจที่หมายแต่จะร่อนเร่พเนจรดวงนี้เลย...........
บ้าน...บ้านหรือ ? ฉันลืมไปหมดแล้ว
ฉันไม่รู้หรอก ว่าหัวใจดวงนี้มีบ้านหรือเปล่า ?
แต่ฉันก็เสียใจเหมือนกัน...................................
แต่ตอนนี้ฉันชินชาเสียแล้วที่มีหัวใจที่พเนจรเช่นนี้
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
