แด่ฝันอันมิรู้ตื่น

ในอ้อมโอบของโลกฝัน..
กับคืนวันอันไร้เงาและแสงสี
ยืนยันกับใจในตัวตนว่า..เธอมี
ตราบสายนทีนั้นหยุดนิ่ง..ไม่หลากริน

ชั่วขณะสั้นๆในสำนึก..
เกลียวคลื่นความรู้สึก..โถมถั่งสู่ฟากฝั่งฝันโดยมิรู้สิ้น
ถ้อยคำของอารมณ์ลึกล้ำ..เผยพร่ำด้วยสำเนียงที่ชาชิน
ปีกเสน่หากอดรัดแล้วโบกบินไปแสนไกล

และเมื่อลืมตาจากฝันอันมิรู้ตื่น
เสียงสะอื้นของความฝัน..ยังฉุดรั้งด้วยหวังอันหวาดไหว
หากพันธนาการแห่งชีวิต..กระหน่ำโบยด้วยแส้ของความเป็นไป
และหัวใจก็หลั่งเลือดลงในเหตุผลและความจริง

โดยหัตถ์แห่งพันธะ..
สะกิดเตือนด้วยเหตุผลอย่างสงบนิ่ง
หากพายุอารมณ์ก็มิเคย..ไม่ไหวติง
ยังคงโหมพัดทุกสิ่ง..ในความคำนึง

ระหว่างขอบผาของ..อารมณ์และเหตุผล
คือหุบเหวชีวิตอันลึกล้นจนเกินหยั่งถึง
แหงนมองม่านดาวความหวัง..อันงดงามและตราตรึง
ก่อนทิ้งร่างสู่ก้นบึ้งหุบเหวอันมืดมน..

เคารพรัก