Re: อยากจะเปลี่ยนแนว(บทกวีที่เขียนทิ้งเขียนขว้าง)

บทกวีไม่ได้มีไว้ขาย
(จิตประสงค์, แจกจ่ายและแบ่งปัน)

๑.
บทกวีไม่ได้มีไว้ขาย
กวีกลั่นร่ายลิขิตแทนรู้สึก
ในบางห้วง, เวลา-อารมณ์ ของสำนึก
แล้วตริตรองจารึกกับเรื่องราว

๒.
ยามใดสุขกลั่นถ้อยคลอสุขสันต์
ฤดีกานท์เติมอิ่มใจกรุ่นผ่าว
ถักทอร้อยอักษรสร้อยรุ้งดาว
ลืมปลาข้าวลืมเวลาลืมหลับนอน

๓.
ยามใดทุกข์กลั่นถ้อยร้อยทุกข์สรร
เค้นอารมณ์บีบคั้นจากหลืบซ่อน
แต่ไม่พร่ำร้องขอและวิงวอน
ให้ทุกข์นั้น, ข้นตะกอน ณ ผลึกหทัย

๔.
ยามใดเหงากลั่นถ้อยถึงเหงานั้น
อาบเหงาฝันเหย้าอยู่ปักแปงป้าย
และด่ำดื่มภวังค์เหงาอันล้อมราย
ห่มเยื่อใยเหงาหวั่นอุ่นวิญญาณ์

๕.
ยามใดเศร้ากลั่นถ้อยเศร้าจับจิต
เฝ้าเชยชิดชื่นเศร้าสิเนหา
อาจปวดร้าวรัดแน่นบ่วงทรมา
รอกาลเวลา, ผ่อนเพลาและยาเยียว

๖.
ยามใดอิ่มกลั่นถ้อยหอมเสลาสลัก
หวานฝันทอทักทายจันทร์รวงเสี้ยว
ปล่อยฝันล่องเลาะเลี้ยวสุดทางเทียว
เคียวใจเกี่ยวสุขไว้อย่างนิ่งดู

๗.
ยามใดอดกลั่นถ้อยรันทดเทวษ
ร้อยกวีพจน์สารวิเศษเท่าทันรู้
พลีหิวอดสวดบ่นหลั่งพรั่งพรู
บวงบูชาสังเวยสังเวชชะตา

๘.
บทกวีจึงไม่มีไว้ให้ขาย
กวีกลั่นร่ายลิขิตมอบโลกหล้า
จารจารึกเรื่องราว, รายห้วงเวลา
เพียรทูนค่าร่วมเสพและแบ่งปัน

๙.
บทกวีไม่ได้มีไว้ขาย
จิตประสงค์, แจกจ่ายและแบ่งปัน

สนอง เสาทอง
สุรินทร์
6 พฤษภาคม 2556

*ยืมสำนวน “บทกวีไม่ได้มีไว้ขาย มีไว้เพื่อแจกจ่าย และแบ่งปัน” ของท่านโกศล อนุสิม มาใช้ในบทกวีนี้ด้วยจิตคารวะ ท่านโกศลผู้สมาทานและปวารณาตนเป็นกวีทั้งร่างกาย เลือดเนื้อ หัวใจ และจิตวิญญาณมาเท่าอายุ ท่านได้รับการคัดเลือกเป็นกรรมการตัดสินบทกวีให้กับสถาบันรางวัลต่างๆ มากมาย รวมทั้งเป็นกรรมการคัดเลือกหนังสือกวีนิพนธ์ที่จะเข้ารอบสุดท้ายซีไรต์ด้วย
**สำหรับการก๊อปปี้บทกวี หรืองานเขียนประเภทอื่นๆ ทั้งวรรณกรรม และบทความ ฯลฯ ไม่ว่าในสังคมออนไลน์ หรือสื่ออื่นๆ ปล่อยเขาไปเถอะ ในเมื่อเขาต้องการดูถูกและลดถอนคุณค่า (ด้านความสามารถ) ของตัวเอง รวมทั้งเป็นการลดทอนศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของเขาด้วย
***พูดในฐานะคนเขียนหนังสือ ทำหนังสือและเป็นบรรณาธิการหาเลี้ยงชีพมาเท่าอายุงาน