Re: เพ้อกลางสายลม

ภาณุมาศ สาดแสง แรงอ่อนล้า
สนธยา มาเยือน เหมือนดังเก่า
กลางใจฉัน นั้นอยู่ คู่แนบเนา
คำว่าเรา เฝ้าย้ำ จำสัญญา

ท่ามหมู่ดาว พราวพร่าง กระจ่างเจิด
งามพริ้งเพริศ เลิศใด ไหนงามกว่า
อิ่มคำอุ่น กรุ่นทรวง ห้วงวาจา
ล้ำเลอค่า หาเปรียบ เทียบใดมี

มธุรส หยดหยาด พิลาสล้ำ
ถ้วนถ้อยคำ จำนรรจ์ รำพันนี่
เชี่ยวฝึกฝน จนแคล่ว แล้วละซี
มีสตรี กี่รุ่น ที่คุณลวง

ละอองดิน

ปล่อยหัวใจหลั่งเลือดจนเหือดแห้ง
หมดแม้แรงรู้สึกที่นึกห่วง
น้ำตายังหลั่งรดหยดเงินยวง
ด้วยเหน็บหน่วงน้ำคำที่จำนรรจ์

ไม่ตั้งใจให้ใครเสียน้ำตา
หากเวลาไม่พอเติมต่อฝัน
ความรู้สึกเสียดแทงแห่งวานวัน
จึงห้ำหั่นหวนไห้ในจิตตรม

มิครไมตรีหวังดียังมีมอบ
โดยเขตขอบคั่นกลางอย่างเหมาะสม
สำนึกไว้ในจิตคิดปรารมภ์
ใช่หลอกชมแล้วทิ้งเพราะจริงใจ

น้อยใจแล้วด้วย