ใครที่ควร ครวญเศร้า เหงากันแน่
ใครที่แด ควรคิด จิตสะท้อน
ใครที่ให้ โหยหา ใจอาวรณ์
แม้ยามนอน ค่อนคืน สะอื้นทรวง
เจ้าเป็นฝ่าย หน่ายหนี ให้พี่ช้ำ
ต้องระกำ เจ็บจำ น้ำตาร่วง
ทิ้งไว้แต่ รอยแผล ในแดดวง
ปล่อยให้ห้วง อุรา พี่อาวรณ์
คำเจ้าบอก ออกมา ในครานั้น
เราเลิกกัน ฤดี พี่สุดถอน
ยังก้องกู่ อยู่ภายใน ไม่คลายคลอน
แม้ยามนอน ตอนหลับ ยังกลับยิน
เพราะใจพี่ นี้รัก สลักมั่น
ตราบนิรันดร์ จนกว่า ชีวาสิ้น
นึกไม่ถึง ซึ่งน้อง ปองชีวิน
โอ้ยุพิน สิ้นใย ทำได้ลง