ช่อไมตรีคลี่บาน...ลาน โลก กว้าง
มิอ้างว้างโดดเดี่ยวเพราะมีเธอเกี่ยวอยู่เสมอ
ยึดฤทัยคงมั่นนึกถึงวันที่ จะ ได้ เจอ
แต่ทุกครั้งน้ำตาก็ล้นเอ่อ...เพราะ"คิดถึงเธอเหลือเกิน"
หวังก็แค่หวัง เพราะมันคือพลังแห่งชีวิต
รู้ทั้งรู้...ฉันคงหมดสิทธิ์ แม้แต่จะคิดหรือกล่าวเกริ่น
เหงาฉันเหงา...แสนเหงา ยาม ก้าว เดิน
ทั้งที่"รักมากเหลือเกิน"...ไยต้องเผชิญ...กับ น้ำ ตา.?
ก้อย
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
