ต้องฝืนใจรับกรรมที่ทำไว้
ต้องหักใจไกลห่างแล้ววางท่า
สงบจิตสงบใจไม่นำพา
คำพูดจาของเธอที่เพ้อไป
รู้ก็รู้ว่ารักสุดหักห้าม
แต่สู้ปรามใจตนอย่าหม่นไหม้
ต้องจำยอมพร้อมรับเพื่อดับไฟ
เพื่อเป็นไทแก่ตัวที่มัวเมา
ขอเพียงความเป็นเพื่อนอย่าเลือนหาย
ถึงแม้จะเดียวดายกลายเป็น “เขา”
ระลึกถึงกันบ้างระหว่าง“เรา”
จะรอเฝ้าคนดี...ที่หวนคืน
“ไพร พนาวัลย์”
มัวแต่พิไรร่ำรำพัน น้ำตาไหลพรากๆอยู่ เลยโดนชลนา ปาดหน้าซ้า...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
