พยายามปลอบใจมิให้ท้อ
พยายามสร้างก่อแรงประสาน
พยายามหยุดนิ่งสิ่งระราน
พยายามตายด้านม่านอารมณ์
จะกี่ครั้งยังท้อไม่ต่อสู้
จะกี่ครั้งไม่รู้ที่ท้อถม
จะกี่ครั้งท้อถือใส่มืออม
จะกี่ครั้งท้อบ่มจนขมกลืน
หมดเรี่ยวแรงจะเดินดำเนินต่อ
หมดเรี่ยงแรงสานทอก่อฝันผืน
หมดเรี่ยวแรงดั่งไฟที่ไร้ฟืน
หมดเรี่ยวแรงลุกตื่นขยับกาย
ทำไม่ได้สักคราไม่ว้าวุ่น
ทำไม่ได้ไม่ขุ่นดั่งที่หมาย
ทำไม่ได้ละเลยเฉยดูดาย
ทำไม่ได้มองคล้ายแค่รู้พอ
ต้องรู้สึกเจ็บช้ำระกำจิต
ต้องรู้สึกน้อยนิดเก็บคิดต่อ
ต้องรู้สึกวุ่นวายคล้ายเฝ้ารอ
ต้องรู้สึกแงงอตัดพ้อใคร
เป็นอย่างนี้ทุกทีที่ป่วยเจ็บ
มิอาจเก็บอารมณ์ข่มหวั่นไหว
ความท้อแท้แผ่เกี่ยวเรี่ยวแรงไร้
มีแต่ความน้อยใจให้ตัวเอง
"กานต์ฑิตา"
๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
