...ไม่กล้าอ้อนวอน...ให้เธอกลับมา...
ไม่กล้าร้องไห้มีน้ำตา..ประจานความอ่อนแอของฉัน
ไม่กล้าพูดอะไร...ที่ยิ่งตอกย้ำว่าเธอหมดใจ...ต่อกัน
ไม่กล้ารั้งไม่กล้าฝัน...ไม่กล้าเรียกให้เธอหัน...กลับมา..
...ได้แต่ยิ้ม...เหมือนไม่เป็นไร...
และปล่อยเธอเดินจากไป...อย่างช้า-ช้า
ยิ้มให้กับความเดียวดาย...กลั้นน้ำตาไว้..ไม่ให้ไหลมา
ส่งเธอจนลับสายตา..แล้วค่อยปล่อยตัวเองให้ไร้ค่า...อ่อนแอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
