ข้าวนั้นอาจค่าน้อย
เธอจึงคอยแต่เมินหน่าย
เงินถือเลือกซื้อสบาย
กินจุบจิบจุกจิกจัง

วันเงินไม่ถึงมือ
ข้าวนั้นคือของประทัง
ต่อชีพให้ยืดยัง
ไม่ด่วนดับด้วยท้องโหย

เพื่อนเตือนระบุโทษ
ที่เธอโกรธพิไรโวย
คอยขัดคัดง้างโดย
มิยอมลงเพียงตรงใจ

วันกาลพิสูจน์ค่า
จะรู้ว่าจริงเท็จไฉน
หมิ่นคำเมื่อแจ้งนัย
จะสูญมิตรสิ้นสิทธิ์ท้วง