ถึง...สุดท้ายปลายทางไม่ว่างเปล่า
เพราะมีเราเพื่อนพ้องน้องเหนือใต้
มีรอยยิ้มอิ่มอุ่นละมุนใน
บ้านกลอนไทยของเราไม่เหงาเลย
อาจจะมีบางวันดั่งจันทร์เสี้ยว
ดาวดวงเดียวเกี่ยวฟ้าไม่มาเอ่ย
ได้แต่เฝ้าอ่านกลอนของทรามเชย
ที่พร่ำเปรยออดอ้อนวันก่อนมา
พอเข้ามาบ้านนี้มีผองเพื่อน
ที่คอยเยือนหยิกหยอกทำกรอกหน้า
บ้างทุกข์ทนหม่นหมองนองน้ำตา
บ้างเริงร่ากับรักที่ภักดี
บ้างก็มีเยาวชนคนรุ่นใหม่
เขียนกลอนไทยไม่เป็นอยากเผ่นหนี
เข้ามาออดมาอ้อนวอนช่วยที
พบผู้มีน้ำใจมอบให้พลัน
มาสุดท้ายปลายทางไม่ว่างเปล่า
ขอเพียงเราเปิดกว้างช่วยสร้างสรรค์
เหล่ามิตรรักนักกลอนกระฉ่อนบรรณ
ช่วยปลอบขวัญปันน้ำใจให้ร่าเริง
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
