มองผลงิ้วโตงเตงดูเคว้งคว้าง
ริมกองฟางพร่างพรมสายลมหนาว
รอวันแก่กรอบแห้งอาบแสงดาว
แล้วหล่นร้าวลงดินในถิ่นนา
คนคงลืมนุ่มนุ่นยามหนุนหมอน
ที่เคยนอนเคลิ้มฝันแสนหรรษา
หรือหยามเหยียดแน่แน่วในแววตา
ทิ้งคุณค่าควรคงแห่งพงไพร
เก็บไว้ก่อนเถิดหนาน้ำตางิ้ว
เจ้าจงพลิ้วผลนั้นตามฝันใฝ่
หรืออย่างน้อยไหวติงเพียงกิ่งใบ
เป็นที่ให้นกเอี้ยงส่งเสียงเพลง!ฯ
อริญชย์
๒๖/๑/๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
