จะย้ำเท้าก้าวไปในทุกแห่ง
ก็ต้องแจงเจนจดบทโวหาร
เปลี่ยนกิริยามาร้อยเป็นกลอนกาล
เผื่อผู้คนได้อ่านสานสืบกัน
ว่าดินแดนที่ไปมามันน่าสน
ทั้งหมู่คนแลหลายสิ่งที่เปลี่ยนผัน
ต่างได้พบได้เจอมาสารพัน
มีร้าย ดี เศร้า สุขสันต์ เคล้ากันไป
แลได้รู้ว่านี้แหละคือชีวิต
หาได้ถูกลิขิตจากใครไม่
เราเองแท้ที่เป็นคนเลือกเดินไป
ควารจะยิ้มอย่างภุมิใจกับทุกการณ์...