เป็นนกน้อย ลอยลม ชมป่าใหญ่
เกาะกิ่งไผ่ ไหวลู่ ดูซึมเศร้า
แล้วบรรจง ส่งรัก ทุกข์หนักเบา
เพื่อบรรเทา ท้องฝาก จากริมบึง
เป็นนกน้อย ลอยลม ชมป่าใหญ่
หารู้ไม่ ใจมนุษย์ สุดหยั่งถึง
ตะโกนก้อง ร้องร่าย ตายเถอะ..มรึง
เสียงปังปึง ตึงตวาด อาฆาตคั้น
เป็นนกน้อย ลอยลม ชมป่าใหญ่
ละกิ่งไผ่ ไหวลู่ สู่สวรรค์
ฤๅผิดหนัก นักหนา ถึงฆ่ากัน
ต้องพบวัน ผันพราก จากโลกลา
เป็นนกน้อย ลอยลม ชมป่าใหญ่
ละร่างไว้ ให้มนุษย์ สุดหรรษา
ได้ลองลิ้ม อิ่มแล้ว โอแก้วตา
ศีลปาณา ติปาตาฯ อ้า ... เลือดเย็น
นกขอโทษ ... ที่ท้องเสีย ผิดที่
Moo Dum
ได้ยินเสียง ปาณา ผวา.ยั้ง
เกิดพลาดพลั้ง โมโห โธ่!มันเหม็น
มิตั้งใจ จริง-จริง ยิงกระเด็น
นึกว่าเป็น คราวซวย เดี๋ยว.?ช่วยทัน
พาเจ้าไป หาหมอ รอแปปนะ
อย่าหนีล่ะ ขอโทษ อย่าโกรธฉัน
แค่กระสุน ลุนสลบ พบทางตัน
พอควักมัน ออกไป ก็หายดี
///////////
เกิดพลาดพลั้ง โมโห โธ่!มันเหม็น
มิตั้งใจ จริง-จริง ยิงกระเด็น
นึกว่าเป็น คราวซวย เดี๋ยว.?ช่วยทัน
พาเจ้าไป หาหมอ รอแปปนะ
อย่าหนีล่ะ ขอโทษ อย่าโกรธฉัน
แค่กระสุน ลุนสลบ พบทางตัน
พอควักมัน ออกไป ก็หายดี
///////////
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
