เป็นนกน้อย ลอยลม ชมป่าใหญ่
เกาะกิ่งไผ่ ไหวลู่ ดูซึมเศร้า
แล้วบรรจง ส่งรัก ทุกข์หนักเบา
เพื่อบรรเทา ท้องฝาก จากริมบึง
เป็นนกน้อย ลอยลม ชมป่าใหญ่
หารู้ไม่ ใจมนุษย์ สุดหยั่งถึง
ตะโกนก้อง ร้องร่าย ตายเถอะ..มรึง
เสียงปังปึง ตึงตวาด อาฆาตคั้น
เป็นนกน้อย ลอยลม ชมป่าใหญ่
ละกิ่งไผ่ ไหวลู่ สู่สวรรค์
ฤๅผิดหนัก นักหนา ถึงฆ่ากัน
ต้องพบวัน ผันพราก จากโลกลา
เป็นนกน้อย ลอยลม ชมป่าใหญ่
ละร่างไว้ ให้มนุษย์ สุดหรรษา
ได้ลองลิ้ม อิ่มแล้ว โอแก้วตา
ศีลปาณา ติปาตาฯ อ้า ... เลือดเย็น
นกขอโทษ ... ที่ท้องเสีย ผิดที่
Moo Dum
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
