ซึ่งแสงเดือนเลือนรอนก่อนรุ่งเช้า
อากาศก็เริ่มหนาวดาวลิบหรี่
มองความเหงาเข้ามาหาเมื่อราตรี
หดหู่รู้หน้าที่ของชีวิต
จึงเห็นความแตกต่างวางเราไว้
ซุกซ่อนความอ่อนไหวไม่มีสิทธิ์
หลงละเมอเพ้อผ่านกับการคิด
และรู้ผิด..รู้รส..บทน้ำตา
อยู่ไกลกันคนละฝั่งยังฝันถึง
เฝ้ารำพึงผ่านสายลมโลมยอดหญ้า
มองช่องว่างห่างกันวันอำลา
เหมือนท้องฟ้าซึ่งไกลมากจากผืนดิน
ธรรมดา
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
