หนุ่มพเนจร

๏ สุดลูกตาฟ้าใสใต้ร่มสน
เสียงลมบนโชยบอกพลางหยอกคลื่น
เหมือนให้ซัดหาดสั่งดังครืนครืน
เห็นแล้วชื่นแดดฉายริมชายฟ้า

๏ กอดทะเลก่อนแล้วจำแคล้วจาก
ฝากหอมจูบกลางใจอาลัยหา
อีกหนึ่งวางเรียงไว้ในเวลา
คือรอยฝ่าเท้าฝังยังผืนทราย

๏ คนเดินทางย่างคล้อยอาทิตย์เคลื่อน
ในฝันเหมือนนิรมิตวิจิตรหลาย
จึงเกี่ยวเดือนกอบดาวอันพราวพราย
มาวางรายพวงร้อยเป็นสร้อยคำ

๏ แลเรื่อยเดินร้อนแดดสาดแผดแสง
หรือหนาวแสร้งลามสุมชุ่มกลับฉ่ำ
ฝันเรืองแวมสุดเวิ้งเริงระบำ
ไกลไหนนำ? มาสนานเถิดกานท์ทอง

๏ โอ้ยามนี้ที่เห็นเย็นลมแผ่ว
ตาวันพริ้มยิ้มแล้วบรรจงล่อง
นกกาคลอบินคู่สู่รังรอง
เรายังท่องบนทาง..อ้างว้างนัก

๏ ถึงลานศิลป์กวินเพลงกล่อมเลบงฝัน
เพลินสนั่นแสนเสนาะถ้อยพิเราะถัก
จึงร่ายกลอนอ้อนเธอพร้อมกล่าวทัก
คนไร้หลักเคียงเล..คงพเนจร ๚ะ๛
คอนพูทน