ขอบคันนา หญ้ารก ปรกคลุมหมด
มีรังมด คันไฟ นั้นไม่ห่าง
มองไม่เห็น เหยียบเข้า เกาครวญคราง
แผลเป็นทาง มดกัด ปัดป้องกัน
เดินอีกหน่อย หอยเก่ีา เน่ากองไว้
เอาเผาไฟ ไหม้ลาม ข้ามไหมนั่น
เสียบคันเบ็ด ข้าวเขียว เหลียวมองพลัน
ตอนตะวัน ชิงพลบ หลบลงดิน
เป็นวิถี ชนบท งดงามแท้
ปู่ย่าแล เหลียบเล็ง เกรงเสียสิ้น
เคยถูกด่า ว่าทะโมน จนชาชิน
แถมบ้าบิ่น แก่นแก้ว แววมันมา
จั๊กจั่น ส่งเสียง เคียงขับขาน
ฟังผสาน ซ่านซึ้ง คะนึงหา
เห็นนกเหยี่ยว บินวน บนนภา
สกุณา คืนคอน ย้อนกลับรัง
ชั่งสุขใจ ยิ่งนัก จักหาไหน
ดวงฤทัย ไร้ทุกข์ แม้นลุกนั่ง
อยู่ท่ามกลาง ป่าเขา เราสุขจัง
ไม่เหมือนดั่ง เมืองกรุง ยุ่งวุ่นวาย
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
