Re: ติกลอนฉันท์

ผมขออนุญาตวิจารณ์ตามทัศนะของผู้ที่กำลังหัดฉันท์เช่นกันนะครับ.
๑.สาลินีฉันท์. เป็นคำประพันธ์ประเภทฉันท์ไม่ใช่กลอนฉันท์นะครับผม
๒.จำนวนคำวรรคแรก ๕ วรรคที่สอง๖ คล้ายกาพย์ยานี๑๑(ดังผังที่เพื่อนๆโพสต์ให้ดูน่ะครับ)
  นิดและหน่อยสองเพื่อนรัก เกินมา๑คำครับผม
  แต่วันหนึ่งต้องเปลี่ยนไป นี่เกินมาหนึ่งคำเช่นกันครับ
  มือถือนิดโดนขโมย นี่ก็เกิน๑คำครับผม
๓.ฉันท์จะบังคับที่สุดคือเรื่องครุ-ลหุ ครับผม
สาลีนีฉันท์วรรคหน้าเป็น คำครุทั้งหมด(สระเสียงยาวหรือคำที่มีตัวสะกด). เพราะฉะนั้น
   บาทแรกของบทแรก คำว่าและ ซึ่งเป็นคำลหุ ผิดข้อบังคับครับผม
   บาทสองของบทที่สอง คำว่าขโมย ขะเป็น ลหุจึงใช้ไม่ได้ครับผม
๔.การสัมผัสระหว่างบท คำว่าใจ-ใจ เป็นคำที่ซ้ำเสียงครับผม
๕.เสียงลงท้ายของแต่ละบาทไม่ควรลงเสียงที่เป็นคำตายหรือรูปวรรณยุกต์ครับ ที่ท่านนิยมคือเสียงสามัญและจัตวา(เสียงจัตวาครับ ส่วนรูปจัตวามีบางท่านเคยแนะนำผมว่าก็ไม่ควรใช้ เช่น ป๋า จ๋อ เก๋). ที่ท่านลงท้ายด้วยหน่อย นี่ไม่ค่อยจะนิยมครับ
๖.สัมผัสระหว่างวรรคหน้ากับวรรคหลังก็เช่นเดียวกับกาพย์ยานี๑๑ครับผม เพราะฉะนั้นคำว่ารัก-พัน ไป-ความ มันไม่สัมผัสสระกันครับ

ในเว็บนี้มีคนที่แต่งฉันท์ที่ไพเราะหลายท่าน เช่นท่านกามนิต ท่านอ.พรายม่าน ท่านอริญชย์ ท่านเอ ท่านอ.พูนสุข รวมทั้งท่านทรูแชร์ที่ชอบสอนเด็กๆด้วย ถ้าท่านเหล่านั้นแว้บเข้ามาอ่านถือว่าเป็นโชคดีของท่านจขกท.ครับ (ส่วนผมนั้นด้วยความสัจจริง กระผมก็อยู่ขั้นอนุบาลหัดแต่งเช่นเดียวกันครับ)

กระผมจะลองเกลาฉันท์อีกหนึ่งสำนวนไว้ให้ท่านได้ช่วยพิจารณ์ด้วยนะครับ(แต่ขอแต่งสัก๓บทนะครับ)

หน่อยคล้อยร้อยรักนิด ประหนึ่งชิดขนิษฐา
ทั้งสองคล้องเคียงมา มโนชคู่เพราะรู้ใจ

เหมือนฟ้าผ่ากลางทรวง เพราะเพื่อนลวงฤทัยไหว
เพียงเพื่อมือถือไย สะดุดเดชเศวตรวรรณ

เพื่อนเอ๋ยผู้เคยเคียง ดนูเพียงมิสุขสันต์
มือถือเพียงหนึ่งอัน กระไรหนอชะลอเรา

(ปล.หวังว่าท่าน จขกท.คงไม่ถือโทษโกรธเคืองนะครับ ที่ผมพิจารณ์หน้าไมค์ เพราะบางทีมันเหมือนการเสียมารยาท แต่ถ้าท่านมิว่าอะไร กระผมก็สุขใจ)