ไม่หวนกลับ ลับลา ในครานั้น
ยังหวาดหวั่น พันพัว กลัวเหงาหงอย
เขาตะเกียบ เรียบฝั่ง นังรอคอย
เห็นปูน้อย เล่นคลื่น ฝืนยิ้มมา
ไม่หวนกลับ หัวหิน แม้สิ้นหวัง
ด้วยใจพัง ยับเยิน เกินให้หา
เจ็บลึกลึก ดึกดื่น ฝืนอุรา
ดวดสุรา เป็นเพื่อน เตือนตัวเอง
ไม่หวนกลับ แน่นอน ถึงร้อนหนาว
ผะแผ่วผ่าว อย่างไร ใช่อวดเก่ง
ถ้าเดินหน้า เมื่อไหร่ ใจนักเลง
เรื่องเส็งเคร็ง เก่าหลัง ฝังทรวงใน
ไม่หวนกลับ ถึงวอน อ้อนออดฉัน
ด้วยใจนั้น เหลวแหลก แตกเลือดไหล
กว่าแผลหาย รักษา นานเท่าใด
ดวงฤทัย ดีขึ้น ตื่นจากเมา
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
