เคยหาบหาม น้ำอ้อย ผ่านดอยป่า
คนขายค้า ลำบาก ยากหลีกเลี่ยง
นอนบนห้าง ค้างไม้ ไร้ตะเกียง
ยินแต่เสียง สิงสา ราสัตว์.กลัว
เทวดา อาศัย ต้นไม้อยู่
จำคำปู่ บอกว่า ฟ้ามืดหมัว
เมฆถาโถม ลมพัด สะบัดรัว
ระวังตัว เสือสาง เดินทางมา
สวมโสร่ง โจงกระเบน เป็นอำมาตย์
ผีเห็นขลาด เจ้านาย มิกรายกล้า
ผีผู้หญิง กลิ้งกลอก ชิดศอกวา
ลูบแข้งขา ลืมตัว เป็นผัวนาง
หลงเคลิบเคลิ้ม เจิมจด รสสวาท
ชะตาขาด เหยียดนอน ก่อนสว่าง
สิ้นเลือดแดง แห้งเนื้อ เหลือหนังบาง
ตายเป็นสาง ท่องไป ในดงดอน
แต่เดี๋ยวนี้ ผีพราย สูญหายหมด
เห็นโผล่ผด ชูหน้า ตาสลอน
โดดเหยงแหยง แสงสี ไฟนีออน
เต้นตะลอน ชายยุด มุดกระโปรง
จริงๆแล้วไม่เห็น เห็นในหนังอ่ะครับ
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
