หัวใจฉันพิการมานานแล้ว
จึ่งเป็นแป้วเป็นแมงไร้แหล่งพ่วง
ไม่เป็นผู้เป็นคนหม่นแดดวง
หัวใจกลวงร่วงหล่นดั่งคนโซ
มาพบน้องปองรักสลักจิต
เพราะมิ่งมิตรแสนดีไม่มีโหว่
แต่หัวใจของพี่นี้เยโย
ดั่งโจโฉแตกทัพลงอับปาง
หัวใจแหลกป่นปี้ไม่มีหวัง
จึ่งเซซังดั่งเรือเหลือเพียงร่าง
ไร้หางเสือเนื้อรอบจึงบอบบาง
บนเส้นทางชิวิตจึ่งมิดดำ
คนพิการทางใจขอไกลห่าง
เหลือเพียงร่างไร้ค่าจะพาต่ำ
หากว่าน้องเมตตามาร่วมลำ
ขอเพียงคำปลอบใจยามไกลกัน
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
