อันบ่วงไหน ใดหนา ว่าแน่นนัก
มิเทียบรัก ถักแน่น กว่าแกนไหน
มันบีบรัด มัดตรึง จนซึ้งใจ
แก้ไม่ไหว ให้เจ็บ ต้องเหน็บร้าว
ยามใกล้เขา เราคง เหมือนหลงฝัน
เมื่อไกลกัน รัญจวน ให้ครวญหนาว
จำพลัดพราก จากมา น้ำตาพราว
ทุกเรื่องราว คราวดูดดื่ม ลืมไม่ลง
ถึงสิ้นใจ ไร้ลม ระทมแสน
มิลืมแม้น แบนยุ่ย เป็นผุยผง
ขึ้นสวรรค์ ตกนรก ในอกคง-
เพียงอนงค์ คนเดียว เกี่ยววิญญาณ
มิเทียบรัก ถักแน่น กว่าแกนไหน
มันบีบรัด มัดตรึง จนซึ้งใจ
แก้ไม่ไหว ให้เจ็บ ต้องเหน็บร้าว
ยามใกล้เขา เราคง เหมือนหลงฝัน
เมื่อไกลกัน รัญจวน ให้ครวญหนาว
จำพลัดพราก จากมา น้ำตาพราว
ทุกเรื่องราว คราวดูดดื่ม ลืมไม่ลง
ถึงสิ้นใจ ไร้ลม ระทมแสน
มิลืมแม้น แบนยุ่ย เป็นผุยผง
ขึ้นสวรรค์ ตกนรก ในอกคง-
เพียงอนงค์ คนเดียว เกี่ยววิญญาณ
เจ็บเกินทน จนปร่า อุราขม
ทนตรอมตรม ข่มจิต พิษรักผ่าน
เวลาล่วง เลยไกล ให้ร้าวราน
เซซมซาน เหมือนฝัน มาผันแปร
คงเหลือเพียง เยื่อใย สายสวาท
เคยพันพาด กลับกลาย ใจเป็นแผล
อกละมุน เคยคุ้น อุ่นดวงแด
จำต้องจาก กันแท้ แน่แล้วเรา
ทนตรอมตรม ข่มจิต พิษรักผ่าน
เวลาล่วง เลยไกล ให้ร้าวราน
เซซมซาน เหมือนฝัน มาผันแปร
คงเหลือเพียง เยื่อใย สายสวาท
เคยพันพาด กลับกลาย ใจเป็นแผล
อกละมุน เคยคุ้น อุ่นดวงแด
จำต้องจาก กันแท้ แน่แล้วเรา
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
