หุๆ แหมกำลังนึกห่วงว่า วันนี้ตูข้าจะเหงามือไหม
ขอบคุณ อริญชย์ มากๆ ที่ช่วยให้ไม่สมองฝ่อ

อ่านดูแล้ว ทั่วๆ ไป ดีนี่ครับ กฎเกณฑ์ สะกดคำถูกต้อง โคลงทั้งหมดก็สอดรับกันดี
ผู้อ่านน่าจะได้ รับสาร ที่ผู้แต่งประสงค์สื่อให้ ต้องตรงกัน

อ้าว แล้วเหลืออะไรให้แนะหรือ ??? อ๋อ ยังมีอีกนิด (ขออนุญาตลงซ้ำ)

๑ ปกติ โคลง ไม่บังคับให้ต้อง ส่งสัมผัส ถ้าจะแสดงฝีมือก็ทำได้
โดยยึดหลักแบบ แต่งลิลิต (ส่งสัมผัสคำท้ายสุด ไปรับสัมผัส คำที่ ๑ หรือ ๒ หรือ ๓ บทถัดไป)

(ถ้าเป็น โคลงดั้น ซึ่งปกติบังคับให้แต่ง ๒ บท ต้อง ส่ง-รับ สัมผัสตามกฎของโคลงดั้นนั้นๆ )

๒ คำท้ายสุดของบท ต้องเป็นเสียง สามัญ หรือ จัตวา (แนะเสียงจัตวา)

๓ ส่งสัมผัส (สัมผัสสระ หรือ สัมผัสอักษร) คำท้ายวรรคส่วนแรก ไป คำต้นวรรคส่วนหลัง ซึ่งปรากฏแล้วในบางบท

สำนวนไม่คลอนแคลน……...ควรค่า

ภาษาถิ่นยืนยง..............ยอดเยี่ยม

๔ ถ้าแต่งหลายๆ บท แนะให้สอดแทรก โคลงสอง โคลงสาม สลับ (กรณีนี้ แนะให้ ส่งสัมผัส)

๕ ถ้าแต่งเป็นเรื่องเป็นราว ยาวหลายๆ บท ให้ยึดหลักเดียวกับ ร้อยแก้ว คือมี ส่วนเกริ่นนำ ส่วนเนื้อเรื่อง และ ส่วนสรุป

ขอบคุณมากครับ ผมชอบการ ฉีกแนว เป็นประเด็นหลากหลายของ คุณอริญชย์ มากๆ