มารับธรรมนำน้อมพร้อมสายฝน
ฟ้าคำรนจนผวาน่าเกรงขาม
ลมกระหน่ำซ้ำโหมเสียงโครมคราม
ดังตูมตามยามฟ้านั้นผ่าลง
โอ้มนุษย์สุดไฉนจึงไม่คิด
ล้วนจากจิตอวิชชาพาใหลหลง
ก่อความอยากหลากรสยากปลดปลง
เกิดจำนงดำรงอยู่ไม่รู้คลาย
อยากจะใหญ่กายเราก็เท่านี้
ใช่พันปีไม่มีลับดับสลาย
วันนี้เห็นเป็นอยู่เคียงคู่กาย
ครั้นพรุ่งหายตายจากทิ้งพรากลา
จะอย่างไรใช่ฟ้าดินสิ้นสยบ
จึงให้พบสบเหตุเภทปัญหา
คอยตักเตือนเสมือนสั่งประดังมา
แท้ชะตาข้ากำหนดตั้งกฎเกณฑ์...
" บูรพ์ "
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
