ภาพหนึ่งที่พึงสร้าง



ภาพเธอร่าง หญิง-ชาย พรายยิ้มทั่ว
ดอกไม้,ผีเสืออวดแพรพัว
ทุ่งหญ้วกับเด็กหัวใจเบิกบาน
เด็กชายยิ้มถักไม้ส่งให้มอบ
เด็กหญิงตอบร้อยยิ้มด้วยพริ้มหวาน
เสียงหัวเราะก้องดังแสนกังวาน
หัวใจสานต่อกันในฝันเอย...

เธอลงสีด้วยนามความสดใส
ลงด้วยใจใฝ่ฝันสีสันเผย

เด็กหญิงสวมชุดฟ้าหน้าพริ้งเปรย
เด็กชายเชยชุดเหมาะเจาะเข้ากัน
ทุ่งดอกไม้ส้ม,แดงแฝงความรัก
ดอกหญ้าทักทิวไม้ไกวรัวสั่น
ทุงหญ้าเขียวทาบท้องฟ้าเรืองรองนั้น
กับเด็กหญิงและชายอัน..ปันยิ้มงาม
เด็กชายน้อยค่อยถักดอกหญ้าสวย
มอบเด็กหญิงนั้นด้วยยิ้มไหวหวาม
เด็กหญิงสวมแล้วยิ้มพริ้มพิราม
---มงกุฎดอกหญ้า---

ลงมือในภาพความฝันยามนี้

ฉันเห็นเธอยิ้มออกบอกภาพเสร็จ
ฉันยากเช็ดน้ำตาที่ลาปรี่
เธอยิ้มด้วยใบหน้าพาเปรมปรีดิ์
กับน้ำตาลงหรี่ คลี้ยิ้มมอง
ฉันดูเธอผู้วาดช่างสร้างสรรค์
หัวเราะปันยิ้มแบ่งในแหล่งหมอง
ตัวฉันขอเอ่ยพจน์หยดร้อยกรอง
เธอกับฉันเราสองสุขห้องใจ... (น้องพิมพ์วาส)

แล้วสมมติเจ้าหญิงในนิทาน
ผู้มีจิตเบิกบาน หวาน สดใส
ของภาพ คือ เธอนี้ที่ห่วงใย
แบ่งปันน้ำใจให้ฉันตลอดมา
ส่วนฉัน เจ้าชาย ร้อยมงกุฎ
มาลีขาววิสุทธิ์พิสูจน์ค่า-
ความรักภักดีไม่เสื่อมซา
มอบแด่เธอเสมอชีวา ..นิรันดร์
สองเรายิ้มท่ามลมคราห่มฟ้า
มีหมู่ไม้ใบผกามารับขวัญ
เป็นพยานเราสองปรองผูกพัน
ดุจดังเงา เธอฉันไม่ห่างกาย
ดูสิ..ภาพนิทานไหวจังหวะ
ในหัวใจทุกขณะระดะฉาย
คุณค่าแห่งนิทานระยิบพราย
เธอ-ฉันต่างมีความหมายมอบให้กัน
จะจดจำวันนี้เธอสรรสร้าง
ภาพสาวน้อยบอบบาง อย่างรังสรรค์
ให้ฉายชัดปรากฎอยู่ทุกวี่วัน
จนคล้ายว่านิทานนั้นมีชีวิต... (พี่สุวรรณ)

ขอโทษนะคะน้องพิมพ์วาส พี่ทำสีสันบทกลอนน้องเสียหายหมดแล้ว