หนังสืออ่านยังมีวันอ่านจบ
แต่คนที่เราคบหาจบไม่
คำพังเพย "รู้หน้ามิรู้ใจ"
สามารถนำมาใช้ในชีวิต
ณ วันนี้ดีงามความเป็นเพื่อน
ใช่จะไม่ลางเลือนเพื่อนสนิท
อาจเป็นคนทั่วไปมิใช่มิตร
ย่อมมีสิทธิ์เป็นได้ใครจะรู้
ทัศนะความคิดที่ผิดแผก
เกิดรอยแยกแตกกลางบาดหมางสู่
"อคติ"นำหน้าพาตัว"กู"
"โทสะ"อยู่เคียงข้างอย่างลงตัว
เผื่อเอาไว้ใจเขาใจเราบ้าง
มืดสว่างกลางไว้ได้สลัว
ต่างคนก็ต่างกันสิ่งพันพัว
ไปตัดสินดีชั่วจากตัวเอง
อันหัวใจคนเราเท่ากำปั้น
แต่มหันต์รู้สึกนึกคิดเก่ง
บางครั้งเงียบเรียบง่ายคล้ายวังเวง
บางครั้งเร่งรุกโรมโหมดั่งไฟ
"คน" นั้นอ่านมิจบมิสุดสิ้น
ทั้งชีวินอ่านกันทุกวันได้
จะสิ้นสุดหยุดอ่านผ่านเลยไป
ก็เมื่อไหม้ไฟเผาเถ้าธุลี
"กานต์ฑิตา"
๑๓ สิงหาคม ๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
