นั้งรำพึง อยู่ลำพัง หวังเธอหวน
นี้ก็จวน นานแล้ว แสนเศร้าหมอง
ว่าที่รัก หายไป ให้ใครครอง
ตกเป็นสอง ของใคร บ้างไหมเธอ
ยังนั้งเพ้อ นั้งรัก หวังเธอกลับ
คิดถึงนัก คิดถึงหนา หน้าขาวขาว
ใส่เสื้อดำ นุ้งกระโปง โค้งตัวยาว
โอ้แม่สาว รัตนา... อย่าจากไป
นี้ก็จวน นานแล้ว แสนเศร้าหมอง
ว่าที่รัก หายไป ให้ใครครอง
ตกเป็นสอง ของใคร บ้างไหมเธอ
ยังนั้งเพ้อ นั้งรัก หวังเธอกลับ
คิดถึงนัก คิดถึงหนา หน้าขาวขาว
ใส่เสื้อดำ นุ้งกระโปง โค้งตัวยาว
โอ้แม่สาว รัตนา... อย่าจากไป
เหมันต์กาล
...เสียงรำพัน สะกิดชวน ใจหวนหา
ชายรอหวัง พรรณา ว่าฝันใฝ่
นุ่งกระโปรง เสื้อดำ จำว่าใคร
หล่อนคนไหน ไยชื่อ.. รัตนา...
...พี่เป็นใคร ไฉน จึงอยากรู้
ไยมาจ้อง มองอยู่ ถามดูหนา
พี่่รำพึง ถึงน้อง ตรองวาจา
คำ"คิดถึง" มีค่า น้องมาคอย...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
