คำถามใจไปลับไม่กลับหลัง
คงสิ้นหวังดั่งมีดมากรีดเฉือน
อักษรสารผ่านส่งนั้นคงเลือน
ไม่ตรึงเตือนเหมือนแสร้งแกล้งให้รอ
ใครเล่าเอยเคยว่าสัญญาให้
พร้อมสนองครองใจในห้องหอ
หลงดูดดื่มปลื้มรักร่วมถักทอ
ผลสุดท้ายหน่ายท้อขอหลาบจำ
อันคำหวานผ่านลิ้นแล้วสิ้นรส
ควรจำจดบทเรียนเพียรตอกย้ำ
หวานภายนอกหลอกใจในน้ำคำ
มักระกำช้ำสลดพจมาน...
" บูรพ์ "
มิใช่ใคร ที่ไหน อื่นไกลดอก
เข้ามาหยอก บอกย้ำ เอ่ยคำหวาน
เขานั้นอยู่ บ้านกลอน คอยอ้อนกานท์
นวลนงคราญ มายมาก ต่างฝากใจ
เขาเอ่ยคำ ฉ่ำหวาน ปานน้ำผึ้ง
นึกไม่ถึง ปราดเปรียว ลดเลี้ยวได้
เขานั้นหนอ คลอกานท์ หวานหทัย
คนที่ใช้ อักษร กลอนน้ำตาล
เข้ามาหยอก บอกย้ำ เอ่ยคำหวาน
เขานั้นอยู่ บ้านกลอน คอยอ้อนกานท์
นวลนงคราญ มายมาก ต่างฝากใจ
เขาเอ่ยคำ ฉ่ำหวาน ปานน้ำผึ้ง
นึกไม่ถึง ปราดเปรียว ลดเลี้ยวได้
เขานั้นหนอ คลอกานท์ หวานหทัย
คนที่ใช้ อักษร กลอนน้ำตาล
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
