....พยากรณ์..แห่งชีวิต....

...พยากรณ์..แห่งชีวิต...

เพียงลำพัง....วังเวงไร้เพลงกล่อม
อยู่ในหย่อมความกดอากาศ..ที่ขาดเขา
ไม่มีความแจ่มกระจ่างในบางเงา
ฟ้าทึมเทาเหงาลงอย่างจงใจ

เป็นเพราะโลกเปลี่ยนผัน..หรือฉันหลง
มากประสงค์เพราะเซ่อหรือเผลอไผล
ลมพายุฤดูร้อนมันชอนไช
ความชื้นในหัวอก..ถูกปกคลุม

ฟ้าคะนองเป็นบางช่วง..แต่ลวงหลอก
ไยไม่บอกว่าตก.ตก..คือตกหลุม
คลื่นลมแรงแคลงใจไยร้อนรุม
เมฆชุมนุม..ฟ้าหลัวแต่หัววัน

ภูเขาน้ำแข็งเริ่มละลายกลายเป็นน้ำ
เปียกซ้อนซ้ำสองปรางตามทางฝัน
ภัยพิบัติกระจัดกระจายตายจากกัน
พื้นโลกลั่นสั่นรัวคลอนทั่วเมือง

ความสุขมีจำเพาะเป็นเกาะแก่ง
กลับถูกแบ่งให้ท้ออย่างต่อเนื่อง
ขวัญเจ้าเอยเคยปรุงจรุงเรือง
กลับฝืดเคืองอารมณ์จมภวังค์

ห้ามชาวเรือออกล่า..ปลาสมุทร
แต่ไม่ห้ามคนหยุดล่าความหวัง
น้ำทะเลหนุนนำเปรียบกำลัง
เพียงลำพัง..เสมือนไร้เพื่อนตาย

ก่อนจะเริ่มใส่ใจสิ่งแวดล้อม
เราต้องพร้อมพันผูกปลูกเป้าหมาย
เพียงฉันเธอจดจำ..อย่าทำลาย
ความเดียวดายสิ้นสุดไร้จุดยืน

เราจะกลับมารักกันเหมือนวันก่อน
เจ้าขวัญอ่อนอึดอัดอย่าขัดขืน
วันนี้ร้อนพรุ่งนี้เย็น..เป็นมะรืน
จะกลมกลืนลงตัวอย่ากลัวเลย
.........๑๐๙๑๓..........