เพื่อโน้มน้าว ให้ลูก เดินถูกทาง
-สุนทรวิทย์-
แม่จ๋า...
แม่สอนว่า เจอสตรี ให้หนีห่าง
งูพิษกัด รัดกาย มิวายวาง
แค่ยลร่าง ดมกลิ่น หญิง.สิ้นใจ
เห็นทุกเมื่อ เนื้อนิ่ม หน้ายิ้มหวาน
ทรมาน ปุ๊บปั๊บ เกินรับไหว
ปล่อยคำพูด หลุดปาก ฝากออกไป
มอบรักให้ นงเยาว์ เจ้าทุกคน
น้องดินแจ่ม แซมใส หทัยหวัง
ณัชจริงจัง รัตน์เศร้า สุเฝ้าบ่น
ดอกคำแจง แกงขัน พันซุกซน
รักหลั่งล้น ทอคำ พร่ำท่วมจอ
แม่จ๋า...
หลายเพลา ว่างเปล่า มานเหงาหนอ
ทุกทุกหญิง ทิ้งไป ได้ลงคอ
มิเหลือหลอ ร่วมรัก แม้สักคน
คิดทบทวน จวนรุ่ง มุ่งหมายแก้
ความชแร เกยรอ ให้ห่อเหี่ยว
สิ้นกล้าแกร่ง แรงวูบ ซีดซูบเซียว
ใครมิเหลียว แลบ้าง อย่างที่เคย
รู้สำนึก ตรึกตอน แม่สอนสั่ง
อย่าเผลอพลั้ง พล่อยพากย์ ปากเปิดเผย
รักเพียงหนึ่ง ซึ้งชม ภิรมย์เชย
รพีเอย เลยเปลี่ยว อยู่เดียวดาย
รพีกาญจน์ 59
กราบขออภัย เอ่ยชื่อของท่านประกอบกลอน
กล่าวระลึกถึงเท่านั้น มิสื่อเป็นอย่างอื่น ครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
