แม่สอนว่าอันมนุษย์สุดหยั่งถึง
แก่นรากแท้แน่คือหนึ่งพึ่งไม่ได้
คนดีมีคนชั่วเห็นเช่นเกลื่อนไป
ควรเลือกไว้คบหาสมาคม
คบคนพาลพาลพาไปหาผิด
มีมิ่งมิตรมีความดีศรีสุขสม
คบคนชั่วตัวของเราเข้าโคลนตม
คงระทมทุกข์ซ้ำน้ำตานอง
แม้นไว้เนื้อเชื่อใจให้ใครแล้ว
คงไม่แคล้วคู่ชื่นคืนสุขสอง
แม้นมีทุกข์สุขล้ำจำครอบครอง
เป็นผลของคนเราเจ้าต้องทน
เพื่อให้รับรู้ถึงซึ่งแก่นแท้
การตัดสินจินต์ที่แลแค่เหตุแผล
ของจิตเราใจของเรารู้ด้วยตน
ถึงชั่วดีมีหรือจนอดทนไป...
หทัยกาญจน์
๔ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๕
แก่นรากแท้แน่คือหนึ่งพึ่งไม่ได้
คนดีมีคนชั่วเห็นเช่นเกลื่อนไป
ควรเลือกไว้คบหาสมาคม
คบคนพาลพาลพาไปหาผิด
มีมิ่งมิตรมีความดีศรีสุขสม
คบคนชั่วตัวของเราเข้าโคลนตม
คงระทมทุกข์ซ้ำน้ำตานอง
แม้นไว้เนื้อเชื่อใจให้ใครแล้ว
คงไม่แคล้วคู่ชื่นคืนสุขสอง
แม้นมีทุกข์สุขล้ำจำครอบครอง
เป็นผลของคนเราเจ้าต้องทน
เพื่อให้รับรู้ถึงซึ่งแก่นแท้
การตัดสินจินต์ที่แลแค่เหตุแผล
ของจิตเราใจของเรารู้ด้วยตน
ถึงชั่วดีมีหรือจนอดทนไป...
หทัยกาญจน์
๔ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๕
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
