แม่สอนว่า ก-า-กา ข-า-ขา
แล้วต่อมา แม่จาก พรากถลำ
จึงกำพร้า อยู่เดียว เปลี่ยวระกำ
แสนชอกช้ำ ในจิต หมดสิทธิ์ใจ
คิดถึงแม่ ขึ้นมา น้ำตาร่วง
ดั่งตกห้วง เหวลึก นึกหวั่นไหว
แม่มาจาก พรากลูก ไปแสนไกล
ตรมหมองไหม้ ทุกวัน หวั่นอุรา
คิดถึงแม่ ขึ้นมา น้ำตาตก
ในหัวอก ร้าวรวด ปวดแปลบพร่า
ปานประหนึ่ง อยู่โดด โสดเรื่อยมา
ยากจะหา ผู้ใด ใครเท่าเทียม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
